AD artikel: SVW-er Fabian Vroegh en zijn Bibi.....

Voor diegene die een fantastisch artikel gemist hebben in het AD, hieronder alsnog het verhaal van afgelopen week!

Link: http://janvolwerk.nl/?p=438

Tekst:

SVW-ER FABIAN VROEGH EN ZIJN BIBI TERUG VAN JAARTJE DOWN UNDER

GORINCHEM. SVW-verdediger Fabian Vroegh en zijn vriendin Bibi Louwers zijn na een rondreis van ruim negen maanden door Australië en Nieuw-Zeeland terug van weggeweest. ,,Ja ik heb het kampioensfeest moeten missen. Een speciaal gemaakte kampioensshirt niet. Dat hebben die gasten opgestuurd. Met alle namen erop. Tof was dat.’’

,,Hoe het met mijn conditie staat? Geen idee. Ik ga deze week weer trainen. In Australië heb ik niet gevoetbald en het was te heet om te hardlopen. Ik heb de eerste dag wel een bal gekocht. Op het strand een bal wegtrappen en die dan zelf weer ophalen, werd ik echter snel zat. Af en toe een beetje hooghouden, meer zat er niet in,’’ aldus Vroegh die met zijn vriendin ruim vijftienduizend foto’s maakte. ,,We hebben al een kleine negenduizend foto’s gewist.’’

Op 15 februari gingen Fabian Vroegh en zijn vriendin Bibi ‘down under’. Terwijl de kranten in de wereld volstonden met nieuws over de bosbranden, een hittegolf en overstromingen. ,,We hebben nergens last van gehad. Alleen van de hitte dan. Ideaal voor mijn reuma. Verder was het een onvergetelijke ervaring. Hoogtepunten? Zoveel. Zwemmen met Whale Sharks bij Exmouth bijvoorbeeld. Onschuldig en ongevaarlijk, werd ons vooraf verteld. Omdat ze alleen maar plankton eten. Eerst zagen we een baby van zo’n tweeënhalve meter. Ik kreeg toen al wat lichte vibraties. Even later zag ik de echt grote jongens. Van bijna tien meter. Of je onder water een stadsbus tegenkomt, maar dan met een haaienkop.’’

Kangoeroes waren er ook… ,,Ik weet nog goed dat we de eerste kangoeroe zagen aan de kant van de weg. Ik trapte direct keihard op de rem van ons voor zesduizend dollar gekochte busje, keerde als een gek en reed terug. Auto aan de kant en met het fototoestel op jacht voor de ultieme foto. Een paar maanden later zeg je alleen maar even tegen elkaar. Kijk, daar zit er weer één. Je hebt er dan tientallen gezien.’’

De route was gepland. De terugreisdatum, begin december, was bekend en het budget afgepast. ,,We wilden nog wel werken onderweg. Als fruitplukker. Het nadeel daarvan is dat je dan een tijdje op één plek moet blijven. We hebben wel bij een meubelmakerij voor kost en inwoning gewerkt. We zijn we na drie dagen gillend weggelopen. Het nachtverblijf, waar ook een puber van een jaar of zeventien rondhing, was zo smerig en zo stoffig, dat we in onze bus sliepen, de kost was slechter dan wanneer we dat zelf klaar maakte en het werk bestond bijna alleen maar uit schuren zonder afzuiginstallatie.’’

Over de gastvrijheid van de Australiërs heeft Vroegh niets dan lof. ,,Vooral aan de westkust, waar maar weinig of geen backpakkers komen. Vijf minuten praten is al voldoende om in een tuin gratis te kamperen. Die gastvrijheid kennen wij in Nederland niet en bij zo’n aanbod ben je als Nederlander bijna wantrouwend.’’

Over de ruimte en oneindigheid in Australië is Fabian Vroegh zich blijven verbazen. ,,Je weet nog van school dat Australië groter is dan heel Europa, maar toen wij van Adelaide 2600 kilometer naar Perth moesten rijden, voel je je echt alleen op de wereld. In één stuk van die weg, bijna 650 kilometer lang, zit zelfs niet één bocht. En om je heen is alles vlak. Dus je ziet niets voor je, niets naast je en niets achter je. Om de zoveel kilometer is en benzinepomp waar je kunt overnachten en dat is het dan. Gelukkig hebben wij die tocht samen met een ander stelletje gemaakt. Een iets veiliger idee. Je kan tenslotte pech krijgen. ’s Nachts rijden kan niet. Dan heb je elke vijfhonderd meter een kangoeroe op je voorruit.’’

Weer thuis na 37000 kilometer werden Vroegh en Louwers verrast met een door gezamenlijke vrienden en teamgenoten georganiseerde surpriseparty. ,,Wie ik het meest gemist heb? Mijn tweelingbroer Dennis uiteraard. Wij zijn nooit langer dan drie weken gescheiden geweest. Heerlijk om hem weer te zien. En nu? Solliciteren, Bibi en ik gaan samenwonen en ik moet klussen bij mijn broer en mijn zus thuis. En weer trainen en voetballen. Ik heb zaterdag (0-5 verlies tegen Oranje Wit JV.) gezien dat ze nog wel een verdediger kunnen gebruiken, ha,ha.’’

Tekst Jan Volwerk Foto’s Bibi Louwers en Fabian Vroegh